DesignDigger
OCCO is een Estlandse startup met een online database met ruim 200 duizend interieurproducten. Deze digitale tool waarmee (interieur) architecten snel en efficiënt kunnen zoeken naar een geschikt meubel wordt nu ondersteunt door een fysieke servicedesk. “Een happy space waarin je kunt werken en ontmoeten”, aldus interieurontwerper Casper Schwarz.
In samenwerking met het Stimuleringsfonds voor de Creatieve Industrie wordt in een serie van vier longreads de balans opgemaakt van zeven jaar Talentontwikkeling. Wat zijn de dromen en dilemma’s van een aanstormende ontwerpgeneratie? Vandaag deel 1: “Het vakgebied is opgerekt met kritisch onderzoek, vrij experiment en verdiepende samenwerking.”
Een goed ontworpen logo is een bepalende succesfactor voor een merk of product. Daarom worden in deze serie iconische logo’s onderzocht. Wat is de succesfactor van Randstad? Het strikte toepassing van het modernisme door Ben Bos (1930-2017) van Total Design. “Ik streef naar directheid in een heldere beeldtaal.”
Deze 9de editie van DesignDigger LIVE vanuit Pakhuis de Zwijger staat online. Onder de noemer Fake This! werden de vervagende grenzen tussen digitaal en analoog verkend.
De jonge ontwerper Teun Zwets is de winnaar van de Kazerne Design Award, een jaarlijkse prijs voor pas-afgestudeerde ontwerpers van de Design Academy Eindhoven. Zwets kreeg de prijs voor zijn ‘spontane interieurcollectie Teunland,
De afgelopen week deed DesignDigger verslag van een ietwat teleurstelllende Milan Design Week. Al tekenden zich ook zichtbare trends af. De zes dominante staan hier op een rij.
Deze week is in Amsterdam de vierdaagse designroute Glue. DesignDigger is erbij. Met vandaag: een dubbelpresentatie met een nieuwe stoel van Lex Pott voor meubelmerk Banne en een duurzaam vloertapijt van Interface.
Ontwerpers Bertjan Pot, Wieki Somers, Amie Dicke en Mattijs van Bergen hebben een ontwerp gemaakt voor One Square Meter Berber. Met dit sociaal designproject van Mina Abouzahra wordt samengewerkt met Marokkaanse ambachtsvrouwen. “Marokko heeft een ongelooflijke ambachtelijke vaardigheden, maar veel daarvan dreigen snel te verdwijnen”
De ‘verloren’ afstudeerlichting 2020 van de Design Academy Eindhoven kreeg eindelijk het podium. De werken op de Graduation show in Milaan getuigen van een krachtige, kritische maar hoopvolle en oplossingsgerichte blik op de wereld. Vijf worden er uitgelicht.
De groepsexpositie Alcova op een verlaten legerkazerne neemt een voorschot op een doemscenario waarin aarde en klimaat zijn uitgeput. Tussen de puinhopen en distels staat rudimentaire design, onverslijtbaar en gemaakt uit noodzaak. Functioneel? Nauwelijks. Maar wel beklemmend.
Het ‘officieuze’ Nederlandse paviljoen Masterly profileert Dutch design waarbij experiment, een kritische en onderzoekende houding en ontregelende humor zijn verruild voor duurzaamheid, een geruststellende knipoog en een zakelijke insteek.
DesignDigger is de hele week op Milan Design Week en doet dagelijks verslag. De aftrap is vanzelfsprekend vanaf de meubelbeurs zelf, die kleiner was dan ooit. Maar de stoelen zijn juist oversized.
Waar komen ze toch vandaan, die gele gespen en dat logo van twee gekruiste pijlen? Zoals bij alle logo’s moet het identificatie zijn van een subcultuur waar de drager ervan bij wil horen. Maar wat is dan deze subcultuur? En welk merk gaat achter deze opvallende beeldtaal schuil? Met deze vraag startte de fascinatie van modecriticus Hanka van der Voet, als docent verbonden aan Artez Academy in Arnhem. Het antwoord zoekt ze met de intrigerende publicatie People Wearing Off-White.
Van der Voet kwam op het spoor van Off-White tijdens een ziektebed waarbij Instagram haar levenslijn naar de buitenwereld was. Telkens weer stuitte ze op die geel-gekruiste logo’s. Op haar Instagram-feed riep ze haar volgers op foto’s te posten van mensen die ermee pronken op de straat, maakt niet uit waar. Het levert een intrigerend beeld van compleet verschillende mensen die zich toch verboden voelen. Maar waarmee dus? Dat onderzoekt ze onder de noemer People Wearing Off-White in een nieuw magazine Ware House Review, waarvoor Van der Voet samenwerkt met grafisch vormgever Line Arngaard.
In een fijnzinnige analyse wordt het succes van Virgil Abloh en zijn creatie Off-White gelieerd. Het heeft te maken met de devaluatie van het ornament in mode tot het logo, het commerciële uithangbord dat tevens een onweerstaanbaar symbool is vort geld en status voor de drager. Het heeft heeft te maken met de intellectuele en hypermoderne aanpak van Abloh, die eigenlijk maar één werkplek heeft, zijn smartphone. In interviews verwijst Abloh net zo makkelijk naar Le Corbusier en Marcel Duchamp als naar Caravaggio of Leonardo Da Vinci. Dragers van Off-White kunnen dus verschillende identiteiten aannemen.
Virgil Abloh is dat enigmatische én alomtegenwoordige creatieve wonder dat mode, reclame, design en illustratie moeiteloos vermengd tot een eigenzinnige bedwelmende cocktail. Al in 2011 maakte hij het artwork voor de muziek van Kanye West. Tegelijkertijd lanceert hij Pyrex, een modelabel bestaande uit magazijnvoorraden van merken als Champion en Ralph Lauren die Abloh opkochte en bedrukte met eigen illustraties. De stukken gingen weg voor honderden dollars. In 2013 start hij als spin-off Off-White, een verwijzing naar het grijze gebied tussen witte en zwarte cultuur. Als geen ander heeft Abloh dit grijze gebied in het modelandschap geclaimd. Net als de woestijn tussen hoge en lage cultuur. Zijn interieurcollectie voor IKEA lanceert hij in het Museum of Contemporary Art in Chicago; de presentatie werd ontworpen door Samir Bantal, directeur van de denktank AMO, gelieerd aan architectenbureau OMA van Rem Koolhaas.
Sindsdien maakt de elevated streetwear (dixit Abloh) van Off-White een gestage opmars door in het straatbeeld. Abloh eigent zich de bestaande iconografie van straatmode toe, zoals militaire patches, riemen en gespen, sweatpants en natuurlijk sportmode. Abloh is koning van de athleisure, verfijnde mode die leunt op sport attributen. Hij claimt daarmee een eigen plek in de modewereld. Wat resulteert in de aanstelling als art director bij Louis Vuitton. Hij is modern en klassiek, b-boy en intellectueel, zwart én wit. Hij verbeeldt, in de woorden van Van der Voet, de werdegang van straatmode “from depthlessness tot new depthiness”.
Net zo fascinerend als deze analyse is de eindeloze stroom aan Instagram-beelden waarmee dit magazine – je zou het een ‘straatschrift’ kunnen noemen, een soort pamflet dat zich laat uitdelen op de kop van de Lijnbaan of Kalverstraat – is doorspekt. Vast staat dat geen enkele modeontwerper de diffuse tijdgeest van Black Lives Matter en gender-crossing, van de vluchtigheid van sociale media en de onweerstaanbare aantrekkingskracht van authenticiteit, zo goed begrijpt als Abloh.
People Wearing Off-White is de aftrap van Warehouse Review, een onregelmatig verschijnende publicatie die een alternatief wil bieden voor bestaande modekritiek die zich veel beperkt tot essays. Tegelijkertijd wil het een toevoeging zijn op de modejournalistiek die veelal leunt op sociale media. Warehouse Review 001 neemt het klassieke geschreven woord net zo serieus als Instagram. Het magazine heeft een afwijkend formaat van een staand A5 en is weliswaar full colour maar gedrukt op een soort krantenpapier. Wat het fanzine – voor de duidelijkheid: het fandom betreft hier mode, niet Off-White – zo fascinerend maakt is dat het ook een inkijk biedt in modejournalistiek, die meer dan bij design wordt gedreven door persoonlijke fascinatie.
Warehouse Review 001 is niet te koop. Het kan alleen geruild worden. Wie een van de 150 exemplaren wil, kan daarover contact opnemen Hanka van der Voet.