Meer dan twee jaar spendeerde de Belgische fotograaf Barbara Iweins elke dag minimaal twee uur aan het vastleggen van alle objecten in haar huis. Ze gebruikte daarvoor telkens hetzelfde camerastandpunt en een neutrale lichtgrijze achtergrond. Met dit intensieve project Katalog wil de fotograaf onderzoeken wat deze objecten voor haar betekenen.
Iweins laat haar foto’s zien op haar Katalog–website. Ze denkt nog na over manieren om het project fysiek te tonen, bijvoorbeeld als gevelbekleding of als expositie. Iweins begon aan het project in 2018 na haar verhuizing van Amsterdam terug naar haar thuisstad Brussel. Bij het openen van de verhuisdozen werd zij telkens weer geconfronteerd met haar “obsessieve verzameldrang”. Als een vorm van zelfbeheersing mocht zij van zichzelf van elke productsoort – kleerhanger, bord, sok etc – ‘slechts’ dertig verschillende objecten fotograferen. Ook voedsel en voorwerpen die op de een of andere vastzaten aan het huis fotografeerde ze niet. Maar dan nog is het bijna confronterend om te zien. Zo veel spullen – zo veel herkenbare spullen ook. Onvermijdelijk ga je nadenken: hoeveel voorwerpen heb ik eigenlijk in huis? De fotoserie voelt daardoor aan als oproep tot meer bewustzijn voor de spullen om ons heen.
Goldorak 
Een fotoarchief van persoonlijke herinneringen
Maar voor Iwein was het vooral een persoonlijke zoektocht: wat is nou eigenlijk de waarde van al die spullen? Waarom voelde zij zich ertoe aangetrokken? Om de antwoorden te zoeken op deze vragen besloot ze de objecten te rubriceren in overzichtelijke categorieën als kleur, functie en de plek in huis maar ook meer persoonlijke criteria als ‘Wat zou ik meenemen als er brand uitbreekt?’ en zelfs associatieve gedachten als ‘nooit’. Door ze te rangschikken, soms met wel honderd op één pagina, maakte ze de schijnbare willekeur in haar verzameling zichtbaar. Door de eenvormigheid tonen deze foto’s een ogenschijnlijke inwisselbaarheid.
“Ik hoopte van veel dingen afscheid te nemen, maar hield uiteindelijk meer van mijn spullen.”
Barbara Iwein
Tegelijkertijd spreekt er ook veel liefde voor deze objecten door de bijna maniakale manier waarop ze zijn vastgelegd. Onderscheid tussen dure of zeldzame verzamelobjecten of juist alledaagse producten als een flacon wasmiddel maakte ze niet. Elk object heeft een autonome status – alsof ze een kunstwerk op een sokkel zijn. “Na verloop van tijd realiseerde ik me dat de meeste van mijn bezittingen meer een bron van verwarring zijn dan van plezier . Ik voel me er weinig aan gehecht. Door mijn bezittingen – zelfs de meest gewone – te isoleren en classificeren volgens specifieke criteria, krijgen ze een belang en een zekere subjectieve schoonheid . Ik hoopte van veel dingen afscheid te nemen, maar hield uiteindelijk meer van mijn spullen.”
