Candy Cubicle is een stijlvolle flex-werkplek van Sabine Marcelis. Wanneer niet in gebruik is het verrijdbare meubel – er zitten wielen onder verborgen – niets meer dan een strakke witte kubus. Maar als deze houten kist langs de centrale as wordt geopend, verschijnt er een L-vormige bureauopstelling. Deze biedt aan de ene kant opbergruimte voor boeken en documenten en aan de andere kant ruimte voor een computer.
De Candy Cubicle is gemaakt als onderdeel van het Connected-project van het Design Museum. Hiervoor zijn negen internationale ontwerpers gepaard aan houtfabrikanten die zijn vertegenwoordigd door de American Hardwood Export Council (AHEC). De opdracht was aanvankelijk om gezamenlijk aan één enorme tafel te werken, aldus Marcelis. “Maar vanuit de urgentie van Corona werd dat een meer persoonlijke opdracht om een houten bureau en stoel te ontwikkelen die passen bij de leefomgeving van de ontwerper zelf. Leidraad moest wel een combinatie van wonen en werken zijn.”
Marcelis ontwierp Candy Cubicle niet helemaal voor haarzelf maar vooral haar partner, die als architect werkt bij OMA. Samen delen ze met hun pasgeboren baby een Rotterdamse loft. “Met zijn enorme computer heeft hij de afgelopen maanden onze eettafel overgenomen. Daarom wilde ik een werkplek die kan verdwijnen, zodat ik niet tegen zijn zooi hoeft te kijken als hij klaar met werk is. Een werkplek is altijd super vervelend. Altijd in het zicht en lelijk bovendien. Ik wil het gewoon kunnen verbergen. Het hele bureau kan nu in een handomdraai worden gesloten en worden verplaatst in onze woonkamer.”
“Ik wilde een object creëren met twee karakters: de kleurige binnenkant staat volledig in contrast met de gesloten en anonieme buitenkant.”
Sabine Marcelis
Van buitenaf is het houten bureau afgewerkt in een gedempte witte kleur, terwijl het gehele interieur is bedekt met een hoogglans gele lak. Die monochrome look is geïnspireerd op een scène uit Pulp Fiction, waarin John ‘Vega’ Travolta in een aktetas tuurt. De kijker ziet alleen een verleidelijke gouden gloed op zijn gezicht die vanuit de tas straalt. “Die suspense wilde ik nabootsen. Je ziet een minimale vorm maar er zit ook iets in dat ontdekt moet worden.”
Het was voor het eerst dat Marcellis met hardhout heeft gebruikt. “Ik werk overwegend met harde en glanzende materialen als glas en gietharsen. Dan kun je spelen met transparantie, de interactie met licht en reflectie. Met hout is het vooral het organische oppervlak wat mij trekt. Dat is nu zichtbaar door de lak.”
